PROLOG

 ♫

W życiu każdego mężczyzny potrzebna jest kobieta. Początkowo, od najmłodszych lat naszego życia, tą kobietą jest matka. To właśnie ona jest tą pierwszą kobietą, którą obdarzamy miłością i kochamy przez całe nasze życie. Z czasem jednak ta matczyna miłość nam nie wystarcza i szukamy jej gdzieś indziej. My faceci, szukamy potencjalnej kandydatki na matkę naszych dzieci. Kierujemy się instynktami i nie potrafimy żyć w pojedynkę, potrzebujemy tej drugiej połówki. Każdego to dopada, jednych w wieku lat piętnastu, innych w pięćdziesięciu. Ja, jako facet również jej poszukiwałem. I wiecie co? Jestem prawie pewny, że ją znalazłem.

Monica, bo tak ma na imię moja wybranka, jest idealną kandydatką na żonę. Jest piękna, cudowna, pracuje jako modelka i mówi biegle w trzech językach. No czego można chcieć więcej.

Teraz właśnie wracam do domu po kolejnym konkursie. Wracam do niej. Nie było przecież aż tak źle. Zająłem ósme miejsce. Każde miejsce w pierwszej dziesiątce cieszy. Tym bardziej jeśli zaraz po konkursie można wrócić do domu i świętować sukces ze swoją kobietą.

Mówiłem już, że ona jest cudowna?

Co z tego, że nie umie gotować, ani prać, sprzątać też nie sprząta. Liczy się wnętrze, tak? Moja mama za nią może i nie przepada, ale to dlatego, że jest o mnie zazdrosna. Jej najstarszy syn znalazł sobie w końcu kobietę, to teraz zbytnią opieką otacza mojego młodszego brata. Ona nie rozumie, że Monica mnie kocha. Jak to możliwe, że moja własna matka nie akceptuje miłości mojego życia?

Ja już planuję oświadczyny, już za kilka dni będę razem z Robim wybierał pierścionek zaręczynowy. Dlaczego akurat z nim? No w sumie ma już żonę i nawet psa ma, więc chyba zna się na rzeczy.. Tak mi się wydaje bynajmniej. Gdzie ja byłem? A tak. Wracam właśnie do mojej księżniczki, po drodze wstąpiłem jeszcze do kwiaciarni, kupiłem bukiet najdroższych róż jakie mieli. Były krwisto-czerwone. Takie jakie lubi. Trzeba uczcić moje ósme miejsce, więc kupiłem również drogie wino- jej ulubione. Nie mogę się doczekać jej reakcji. Pewnie rzuci mi się na szyje, obdarowując namiętnym pocałunkiem. Robi tak za każdym razem. Już czuję te jej miękkie usta lądujące na moich. Ona jest cudowna. I jak całuje. Boże. Tego się nie da opisać słowami. Czasami się zastanawiam czemu wybrała akurat mnie. Miłość nie wybiera, trafiła ją strzała Amora i tak się jakoś potoczyło. Zniecierpliwiony pojawiam się przed jej mieszkaniem. Wyjmuję z kieszeni klucz i wkładam go do zamka. Zrobię jej niespodziankę. Przekręcam klucz i wchodzę do środka. Penie już śpi, późno już. Zaskoczę ją, początkowo miałem wrócić dopiero jutro w południe, ale tak bardzo się stęskniłem, że wsiadłem w szybszy samolot i oto jestem. Po cichu zdejmuję kurtkę oraz buty i po ciemku idę w stronę jej sypialni. Chyba jeszcze nie śpi, bo dostrzegam światło wydostające się pod drzwiami jej królestwa. Podchodzę do drzwi i naciskam na klamkę. Na mojej twarzy wymalowany mam szeroki uśmiech, przeznaczony tylko dla niej. Otwieram drzwi i od razu uśmiech gdzieś znika. Pojawia się ból, rozpacz i złość. Czy to możliwe, że tyle uczuć może się pomieścić w jednym człowieku? Widocznie może. Patrzy na mnie z przerażeniem w oczach, nakryłem ją na zdradzie. I to z kim? Z jakimś umięśnionym gogusiem po czterdziestce?! Co on niby ma, czego ja nie mam? Chyba pieniądze, co wnioskuję po bokserkach od Calvina Kleina. Cóż ja mogę poradzić, że mnie zwyczajnie nie stać na takie gacie. Kręcę głową z niedowierzaniem i wybiegam z jej mieszkania jak najszybciej się da. Kwiaty lądują w pobliskim śmietniku. A wino?

Wino zabieram ze sobą. Co może zrobić mężczyzna, któremu serce właśnie popękało na milion kawałeczków? Którego zdradziła kobieta, z którą chciał założyć rodzinę! Może się upić, zalać w trupa i zapomnieć. Zapomnieć, że ją kocha. Że jego serce bije tylko dla niej. Już nie bije. Już nie mam serca. Mam jedną wielką pustkę w miejscu, gdzie kiedyś się ono znajdowało. Nie powstrzymuję już nawet łez. Nie obchodzi mnie nawet to, czy ktoś zobaczy mnie w takim stanie. Teraz już nic się nie liczy. Bez niej moje życie nie ma sensu. W końcu docieram do mojego mieszkania. Zamykam się w nim, szukam korkociągu, pozbywam się korka z butelki i piję. Piję prosto z gwinta, nie potrzebuję przecież żadnych naczyń. Po co mi one. Chcę się upić, chcę by alkohol ukoił mój ból. Chcę zapomnieć. Chcę już nie żyć.

Bo życie bez ciebie nie ma najmniejszego sensu skarbie.

 Nazywam się Peter Prevc i właśnie w tym miejscu zaczyna się moja historia,

choć równie dobrze mogła się tu skończyć.

______________________________________________________

Witajcie, za nami prolog.

Miałam świetny pomysł na to opowiadanie i pełna entuzjazmu zabrałam się za pisanie. 

I co z tego wyszło? Ten beznadziejny prolog.

Wybaczcie. Poprawię się. 

Buziaki :**

Zachęcam do komentowania, bo wasze komentarze dodają skrzydeł :*