Drugi

 ♫

Budzę się, bo coś mi ślini twarz. Cholerny pies.. Ale zaraz. Ja przecież nie mam psa! Gwałtownie podnoszę się na łóżku i przerażony rozglądam się po pokoju.

-Jurij!!-drę się na mojego śpiącego kolegę, który nie dość, że zajął większą część mojego łóżka, to jeszcze się do mnie ślini w nocy.. Fuj. Muszę wyszorować twarz w domestosie. Ten pawian tylko mruczy coś przez sen, o jakiejś napalonej kocicy. Z kim ja się zadaję. Wstaję z łóżka, idę po butelkę wody i wracam do pokoju. Wylewam zawartość na Tepesa. Budzi się z krzykiem.

-Czy cię do reszty pojebało?!-drze się niczym wariat. Jeszcze głośniej debilu, bo ludzie mieszkający po drugiej stronie ulicy jeszcze cię nie usłyszeli.

-Wiesz, że się ślinisz jak śpisz?- mówię z obrzydzeniem. Jurij od razu się rumieni. Nie wiedział.. Trudno. Teraz już wie..- Więcej nie będziesz spał w moim łóżku, radzę zaprzyjaźnić się z kanapą. -wychodzę z pokoju.- A i zapomniałbym. Wystaw materac na balkon, bo nie będę spał na mokrym.

-Jasne, a chcesz spać na zamarzniętym materacu? -pyta ironicznie.

-Dobra, zostaw go tak jak jest. -mówię i idę do kuchni, zrobić sobie kawy. Włączam ekspres, idę do łazienki na poranną toaletę, a gdy wracam, Jurij sobie popija moją kawkę. Mam ochotę go udusić.

-Co dziś robimy?-pyta, odstawiając filiżankę na stół. Robię sobie następną kawę i mierzę go wzrokiem przez jakąś chwilę, zanim odpowiadam.

-Idziemy na trening?- mówię siląc się na spokój. Już ja sobie porozmawiam z Robertem. Już wolałbym spać w jednym łóżku z Hvalą, on bynajmniej jest prawiczkiem, więc prawdopodobieństwo zostawienia mi jakiegoś syfa w łóżku jest praktycznie zerowe. Tak. Muszę porozmawiać z Robertem, zdecydowanie. Wkładam filiżankę do zmywarki i zaglądam do lodówki. Wczoraj jeszcze było w niej jedzenie. A teraz? Tylko resztki na dnie w słoiku po dżemie i karton z mlekiem.

-Jurij!-drę się nieźle wkurzony na kolegę. -Musiałeś wszystko pożreć ty darmozjadzie? Nawet rosołek od Speli!!- Odwracam się, a Tepesa nie ma. No pięknie. Uciekł sobie. Darmozjad jeden. Wkurzony na cały świat (czytaj na Tepesa) zakładam na siebie czarne spodnie, koszulkę, bluzę no i skarpetki, ubieram kurtkę i buty i jadę na zakupy. Muszę chyba wykupić pół supermarketu, żeby mieć pewność, że Tepes mi nie opróżni lodówki. W sklepie kupują najpotrzebniejsze rzeczy typu bułki, masło, ser, szynkę wiejską, jaja naturale i takie tam.. Kieruję się już do kasy, gdy widzę promocję na banany. Ci którzy mnie znają, wiedzą, że nie przegapię żadnej promocji. No nic. Pakuję wózek do pełna bananów, Jurij ich nie lubi, więc istnieje pewne prawdopodobieństwo, że ich nie zje. Chociaż z drugiej strony, kto go tam wie..

z wypchanym po brzegu wózkiem jadę do kasy. Pani ekspedientka dziwnie się na mnie patrzy widząc taką ilość bananów, ale nic nie mówi. Płacę należną kwotę i pakuję reklamówki do samochodu. Gdy wchodzę do domu obładowany reklamówkami, w moim salonie zastaję Roberta, Jake i Jurija. Patrzą na mnie zaskoczeni, widząc dwie reklamówki pełne bananów.

-Może byście tak pomogli-mówię lekko poirytowany widząc ich pytające spojrzenie. -W samochodzie jest tego więcej.

-Po co ci tyle bananów?-pyta Jaka, wnosząc do mojego mieszkania już ostatnią reklamówkę.

-W promocji były- mówię, jakby to była najoczywistsza oczywistość. Pakuję zakupy do lodówki, a moim koledzy uważnie mi się przyglądają.

-Zwariował- szepce Jaka do Roberta. Ten tylko kiwa twierdząco głową i patrzy gniewnie na Jurija, który już się opycha moim bananem. A on nawet nie lubi bananów. No nic, biorę trzy banany, trochę mleka, miksuję to w blenderze i nalewam sobie do szklanki moje zdrowe śniadanko.

Wypijam szybko, szklankę wkładam do zmywarki i idę po moją torbę. Chyba tylko ja pamiętam o dzisiejszym treningu. Biorę torbę i kieruję się w moją stronę, a te głupki cały czas stoją w mojej kuchni.

-Idziecie na trening, czy nie?-pytam poirytowany, a oni nagle się obudzili, że zaraz trening. Pakuję moją torbę do auta, czekam na nich jeszcze pięć minut, po czym w końcu przychodzą, pakują swoje rzeczy i jedziemy na skocznię. Oczywiście nie obyło się bez krzyków trenera, który to nas opieprzał, że się spóźniliśmy.

-To wszystko wina Jurija. -mówię na swoje usprawiedliwienie.

-Moja? -Omal się nie zachłysnął własną śliną. Swoją drogą, nasz Jurij chyba cierpi na ślinotok, ja tam nie wiem..

-No twoja! -krzyczę.- A kto mi zeżarł wszystko z lodówki i musiałem jechać na zakupy?!-patrzę oskarżycielsko na Tepesa.

-A kto ci kazał kupować dwadzieścia pięć kilo bananów? Może też ja?? -krzyczy na mnie, no co za pieprzony egoista.. Najpierw mi wyżera MOJE jedzenie, później je MOJEGO banana i jeszcze marudzi, że je kupiłem.

-W promocji były!! -nie mogę już powstrzymać mojego poirytowania i szarpię Tepesa za koszulkę.

-Peter co z tobą?- Robert stara się załagodzić sytuację. Patrzę na niego chłodnym wzrokiem.

-Co jest ze mną? Nic. To nie ty musiałeś spać ze śliniącym się Tepesem w jednym łóżku. Więc mi tu nie urządzaj pogaduszek moralizujących, bo to twoja wina. Tepes się dziś ode mnie wyprowadza!

-O co wam dzisiaj wszystkich chodzi! Spóźniacie się i zamiast iść się przebrać, to jeszcze się wykłócacie o jakieś bzdety.. Iść się przebrać, a później dwadzieścia okrążeń wokół skoczni.

-Ale trenerze..-stara się zaprotestować Jurij.

-Ty Tepes dwadzieścia pięć. -chłopaki idą do szatni, a mnie trener zatrzymał. Patrzę na niego przestraszony, bo to nie wróży nic dobrego.

-Mówisz, że gdzie mają tą promocję na banany? -pyta w końcu trener, gdy już się upewnił, że nikt nas nie słyszy.

-W Tesco trenerze.- szepcę mu po cichu, by nikt się nie dowiedział. Toż jak by się chłopaki dowiedzieli, to od razu by wykupili.. Janus kiwa tylko twierdząco głową i odchodzi gdzieś w zamyśleniu. Idę szybko do szatni się przebrać. I co zastaję. Jurija na samych bokserkach. Znowu. Tym razem, o zgrozo, są różowe.. Powstrzymuję odruch wymiotny i w pośpiechu się przebieram, stojąc do Tepesa tyłem. Reszta już dawno opuściła szatnię, ale Jurijowi się nigdy nie śpieszy.

-Pero, gniewasz się na mnie? -pyta w końcu zjawiając się obok mnie.

-Weź się ubierz.-krzyczę na niego. Wybiegam z szatni w pełny ubrany, nie zwracając uwagi na roznegliżowanego Jurija. Chłopaki przyglądają mi się zaskoczeni, ale nic nie mówią.

-Później sobie pogadamy- syczę przez zęby do zdezorientowanego Kranjca. Zabieram się za robienie tych dwudziestu okrążeń wokół skoczni, w końcu im szybciej zacznę, tym szybciej skończę. Przeciwnego zdania jest chyba Jurij, bo on jeszcze nawet nie wyszedł z szatni, w czasie gdy ja już miałem trzecie okrążenie za mną. Obok mnie biegnie Jaka, który dziwnie mi się przygląda i dam sobie rękę uciąć, że w tym jego małym móżdżku uroiła się jakaś myśl, ale ten bęcwał boi się zapytać. Ja nie będę z niego wyciągał informacji, co ja organizacja charytatywna. Przy siódmym okrążeniu zjawił się Jurij, który biegnie po mojej lewej stronie, cały czas się szczerząc jak głupi do sera. Wkurzyłem się na niego, przyspieszyłem tępo i biegnę teraz koło Roberta. Patrzy na mnie przelotnie, ale nic nie mówi. Udało nam się w końcu zrobić te dwadzieścia okrążeń, Jaka i Jurij jeszcze biegają, a ja z Robertem idziemy potrenować imitacje. W sumie mi to wszystko jedno, mogą być i imitacje.. Kucam przed asystentem trenera, przyjmując pozycję dojazdową, wybijam się, jakbym wybijał się z progu i imitujemy lot, po czym asystent trenera mnie puszcza, a ja zakańczam to ładnym telemarkiem. I tak jeszcze z osiem razy. Gdy w końcu trener stwierdza, że jesteśmy rozgrzani, przebieramy się w kombinezony i idziemy na skocznię. Pierwszy skacze młody i nawet nieźle mu wyszło. Po młodym przychodzi kolej na Roberta, później na Jurija. Obaj osiągają podobne rezultaty. Gdy siadam na belce czuję podekscytowanie, jak za każdym razem, gdy mam oddać skok. Odpycham się od belki, doskonale trafiam z wybiciem na progu, ale jednak jakimś cudem ląduję na buli. No nic. Jeden zepsuty skok. W następnym będzie już lepiej. Nie zrażony niczym, rozgrzewam się i ponownie jadę windą na górę, by oddać skok. I znów to samo, idealne wybicie na progu, ale to co robię w powietrzu, to istny kabaret. Skracam skok. Sam nie wiem czemu. Coś mnie blokuje. Wszystko jest dobrze, do momentu wybicia z progu. Później jest już tylko gorzej.. Próbuję się poprawić w kolejnych próbach, ale to na nic. Trening się już skończył, a ja cały czas próbuję oddać choć jeden dobry skok. I nic. Cały czas ląduję na buli. W końcu trener się wkurzył i nawet on sobie poszedł. Zostałem sam. Znowu. Odpinam narty i rzucam nimi przed siebie ze złością. Nie rozumiem co się stało. Wszystko jest przecież tak jak wcześniej. No może poza jednym. Ale ona nie ma wpływu na moje skakanie. Nie ma na nie wpływu, prawda?

Podnoszę narty ze śniegu i idę do szatni. Ku mojemu zdziwieniu, czeka tam na mnie Robert.

-Co jest?-pyta bez żadnych ogródek. A co ma być? Peter dał dupy i tyle..

-A co ma być? -pytam udając, że nie wiem o co mu chodzi. Przygląda mi się z uwagą, gdy ja rozbieram się z przemoczonego już kombinezonu.

-Skracałeś każdy skok.- stwierdził po długiej chwili ciszy.- To nie w twoim stylu. Coś się dzieje. Chcesz o tym porozmawiać? -proponuje, a ja siadam na ławce obok niego. Dzięki Bogu, że zdjąłem z siebie ten okropny kombinezon.

-Ja sam nie wiem co się dzieje. Wszystko jest dobrze, do momentu wybicia z progu. A później już sam nie wiem. Wstaję i pozbywam się bielizny termicznej, po czym zakładam moje ubrania.

-Myślałeś o rozmowie z psychologiem? -wypala w końcu Robert. Napotyka na moje gniewne spojrzenie, po czym mówi- nie to nie. Zrobisz jak zechcesz. -wychodzimy z szatni. Kieruję się w stronę mojego auta i kogo przy nim widzę. Tepes i Hvala zgrzytają zębami, bo im zimno się zrobiło, a ja za długo się przebierałem.. Super. Kazał im ktoś na mnie czekać? No nic.

Wróciliśmy do domu i teraz obradujemy, co zrobić z tą całą sytuacją. Tepes siedzi obrażony, że go podobno źle traktuję, a gości należy traktować z szacunkiem, ja mam serdecznie dosyć jego obecności w tym domu, Robert nad czymś zawzięcie myśli, a Jaka siedzi z burakiem na twarzy od jakichś pięciu minut i nikt nie wie, o co mu chodzi.

-Młody, chcesz nam może coś powiedzieć? -pytam w końcu, bo nikt inny nie zauważył nawet, że nasz kadrowy kolega zamienia się w buraka.

-Bo ten.. ja chciałem... -zaczął się jąkać. No pięknie. Wstydzi się nas, czy co?

-Wyduś to wreszcie.- ponagla Jurij, który nagle przestał strzelać fochy.

-No po ja pomyślałem, że skoro Peter ma dosyć Jurija i z wzajemnością- posyłam mu chłodne spojrzenie, ale mówi dalej.- to ja mógłbym się wprowadzić do Petra, bo wiecie, ja mam już dwadzieścia jeden lat, nie chcę już mieszkać z mamusią.- wyrzuca z siebie chłopak, na co my się zaczynamy śmiać. Pierwszy opanował się Robert. Spojrzał na mnie porozumiewawczo, hoho, pan Kranjec w końcu pyta mnie o zadanie, Alleluja, po czym stwierdził

-Jaka, ty wiesz, że to tylko chwilowe? -chłopak pokiwał nieśmiało głową, no nic, kamień spadł mi z serca.

-Ale śpisz na kanapie- zastrzegam sobie od razu, żeby mi później nie wyskoczył wieczorem tak jak Jurij. -I jeszcze jedno, różowe jaśki nie wchodzą w grę! -powiedziałem na wspomnienie Jurija w tych zielonych bokserkach z różowym jaśkiem pod pachą. -I jeszcze jeden warunek. -wszyscy zebrani skupili swój wzrok na mnie. -Kup sobie ładną piżamkę, bo ja nie będę oglądał ciebie spacerującego sobie w samych gaciach po moim mieszkaniu. -młody już chciał coś powiedzieć, więc szybko dodałem -jak nie chcesz się zastosować do moich reguł, to trudno. Mieszkaj sobie u mamusi do trzydziestki. -Jurij zagwizdał słysząc moje słowa. Spojrzałem na niego kpiąco.

-Z czego się cieszysz pacanie, ty mieszkasz u siostry.- odezwał się w końcu Robert, na którego słowa Jurij po raz kolejny strzelił focha. Wstał, poszedł do mojej sypialni po swoje rzeczy i wyszedł z domu, trzaskając drzwiami.

- To co, kiedy się mogę wprowadzać? -pyta rozentuzjazmowany Jaka.

-Choćby zaraz- mówię obojętnym tonem. Młody wstał i skierował się w stronę drzwi.

-Wracam za pół godziny.- rzucił tylko i wybiegł z mojego mieszkania.

-Mam ochotę się napić. -mówię do Roberta. Patrzy na mnie ze współczuciem. On wie, że ja w środku, pod tą całą pozą obojętności cierpię. On wie, że ja zrzucam tą pozę, gdy jestem sam, dlatego młody Hvala ma się do mnie wprowadzić.

-To nie jest rozwiązanie na twoje problemy- mówi łagodnie.

-Ja wiem. Doskonale sobie zdaję z tego sprawę, ale ja nie daję rady. Chodźmy do baru, proszę. Tylko jedno piwko.- wzdycha. Widzę, że się nad tym zastanawia. Przygryza wargę.

-No dobra, ale tylko jedno piwo. Ubieraj się. -zadecydował mój starszy kolega z kadry. Podnoszę się z fotela, idę po kurtkę i już po chwili jestem gotowy. Zostawiamy kartkę młodemu, gdzie ma nas szukać i idziemy do baru. W lokalu jest pusto. Czemu się dziwić, skoro jest taka wczesna pora. Siadamy przy barze i zamawiamy po piwie. Po wypiciu połowy, zbiera mi się na zwierzenia.

-Kochasz Spelę? -pytam, a na jego twarzy pojawia się zaskoczenie.

-Kocham.- odpowiada mi zgodnie z prawdą. Zaśmiałem się cicho.

-Widzisz, ja Monicę też kochałem, a jak skończyłem.. -zaśmiałem się gorzko. Poklepał mnie po ramieniu, a ja zatopiłem się w wspomnieniach.

 Nasze pierwsze poznanie, pierwszy pocałunek, pierwsze wspólne święta, pierwszy raz. STOP.

 Nie myśl o tym. Tego już nie ma.

Jesteś tylko TY i TWOJE problemy.

Nie ma WAS.

Jesteś tylko TY.

Tylko ty Peter.

Tylko ty.

__________________________________________________________

Za nami kolejny rozdział. 

Mam nadzieję, że wam się spodoba, 

ja jestem sceptyczna, no ale to norma.. 

Dzisiejsza inspiracja:

Buziaki :*