Pierwszy

 Dla Blangie. Ty już wiesz za co łobuzie :*

 ♫

Co czuję? Ból? Smutek? Nie. Nie czuję nic. Jedną cholerną pustkę. Alkohol który krąży w mojej krwi przynosi ulgę. Wiem, że to tylko chwilowe, ale tak cholernie tego teraz potrzebuję. Na całe szczęście nie jestem sam. Jest ze mną Robi. Zjawił się z samego rana, bo przywiózł mi torbę, którą w pośpiechu zostawiłem. I co zastał? Mnie, zalanego w trupa, leżącego na podłodze obok pustej butelki po winie. Gdy się ocknąłem, wokół mnie panował porządek, choć wczorajszej nocy roztrzaskałem w drobny mak kilka zbędnych rzeczy. Bo po cholerę mi ramki z naszymi wspólnymi zdjęciami, skoro NAS już nie ma. Roztrzaskałem też wazon, bo sobie bezkarnie stał na komodzie, po cholerę mi jakiś paskudny, zielony wazon? A no tak, to ona go kupiła i tu postawiła. I ja się pytam po co? Po co to wszystko? Oddałbym wszystko co mam, by ona była szczęśliwa, a ona co? Doprawiła mi rogi z jakimś gogusiem. A ja planowałem zaręczyny. Robi nic nie mówi, widząc w jakim jestem stanie. Milczy a ja jestem mu wdzięczny. On rozumie, nie muszę wypowiedzieć nawet słowa, a on już wszystko wie. Czy to było aż tak łatwe do przewidzenia, a ja byłem zaślepiony? Podnoszę się z podłogi, ale moje ciało jest słabe i ledwo utrzymuję równowagę. Opadam zrezygnowany na kanapę. Robert gdzieś znika i po chwili wraca do mnie z butelką wody i Aspiryną. Jestem mu wdzięczny. Upijam łyk wody i połykam tabletkę. Głowa mnie strasznie boli, ale ten ból jest niczym w porównaniu z bólem mojego złamanego serca. W pewnym momencie nie wytrzymuję i nie potrafię już dłużej powstrzymywać łez. Siedzę na tej cholernej, zielonej kanapie i ryczę. Ryczę przed moim przyjacielem i chociaż powinienem czuć upokorzenie, że jest on świadkiem chwili mojej słabości, to teraz mam to wszystko gdzieś. Nie obchodzi mnie już nic. Chowam twarz w dłoniach, chcąc ukryć moje łzy przed światem. Czuję jego dłoń na moim ramieniu. Łkam jeszcze głośniej. Jestem jak zranione zwierze.. Ale jest przy mnie on. Osoba, która nie pozwoli mi stoczyć się na dno. Tego jestem pewien, na Roberta zawsze mogę liczyć. Na Jurija zresztą też.

Jakby nie mogło być jeszcze gorzej, to właśnie on zjawia się w moim domu z hukiem, który sprawia, że moja głowa pęka. Uśmiech na jego twarzy nagle gdzieś się ulatnia. Kto jak kto, ale Jurij Tepes nie zrozumie jak ja się mogę czuć. Robert to co innego, on jest szaleńczo zakochany w Speli. Rozumie jak się teraz czuje, no ale Tepes? On to nawet swojego psa nie kocha. A o kobietach to już nawet nie będę się wypowiadał. Poderwać, przelecieć i zostawić. Taki właśnie jest Jurij. Zakała w naszej drużynie. No bo kto zawsze najostrzej imprezuje w naszej drużynie? No kto? Doskonale znacie odpowiedź. A więc tak. Siedzę sobie w moim domu na kacu, wypłakuję oczy, bo ona mnie nie kocha i moich dwóch najlepszych przyjaciół się temu przygląda. Mam ochotę strzelić sobie w łeb. Nagle Tepes gdzieś znika. Gdy po kilku minutach udaje mi się ogarnąć i wtedy wraca Tepes z kilkoma butelkami wódki.

-Ty debilu, weź to stąd zabierz!-krzyczy na niego Robert. Moja głowa znów daje o sobie znać ostrym bólem. Robert patrzy na mnie przepraszająco. Aspiryna niewiele mi pomogła. Jurij przeklina coś pod nosem, że nie jest debilem, złorzeczy na Roberta, ale opuszcza moje mieszkanie, mówiąc coś, że Robert to sztywniak i nie umie się bawić. Robert też zostawia mnie samego i znika gdzieś w kuchni. Znów zostałem sam. Sam z moimi myślami. Mam ochotę wyjąć z barku butelkę wódki i znów się schlać do nieprzytomności. Ja nie chce pamiętać, chcę zapomnieć, chcę wymazać ten długi czasu z mojej pamięci. Czy ja naprawdę tak dużo wymagam? Tak bardzo potrzebuję poczuć gorzki smak wódki w moich ustach, poczuć to przyjemne ciepło rozchodzące się po całym ciele, które tak przyjemnie łaskocze. Poczuć to rozluźnienie mięśni, ten błogostan. Nie mogę jednak tego zrobić, nie teraz, nie gdy w moim mieszkaniu jest Robert. Muszę poczekać, aż będę sam. Nie chcę by mój przyjaciel był świadkiem kolejnej mojej chwili słabości. Niezauważenie zjawia się znów obok mnie. Siada i podaje mi szklankę. Patrzę na niego zaskoczony. Biorę od niego naczynie i szybko wypijam zawartość. Wolę nie wiedzieć, co tam jest. Przełykam ostatni łyk tego okropieństwa i krzywię twarz. Robi mi się jakoś dziwnie na żołądku, ale czuję się trochę lepiej. Jak takie świństwo może pomóc?

-Przebieraj się.-rzuca w moją stronę dres i patrzy na mnie z wyczekiwaniem. Czy ten człowiek oszalał? Ja już wiem co oznacza ten jego uśmieszek. Tylko on się tak cieszy na bieganie. Co za człowiek. Ja tu przeżywam wewnętrzny kryzys, a on mi tu z bieganiem wyskakuje. „Ćwiczenia są dobre na wszystko.” Tsa, życiowe mądrości Roberta Kranjca, część pierwsza.

Biorę ten nieszczęsny dres i idę się przebrać. Z Kranjcem nie wygrasz.. Nikogo nie obchodzi to, że źle się czuję i mam ochotę nie wychodzić z domu.. „Chodź pobiegać, dobrze ci to zrobi”.

Od kiedy bieganie pomaga na złamane serce? Zaraz, chwila, nie pomaga?! No właśnie. Zakładam na siebie ten cholerny dres i przeglądam się w lustrze. Wyglądam.. no właśnie jak? Jeszcze gorzej niż zwykle. Moja skóra jest strasznie blada, oczy mam spuchnięte i podkrążone. Nie ma co Prevc, z takim wyglądem to ona na pewno do ciebie nie wróci.

-Długo jeszcze? -słyszę dobijanie się Robiego do łazienki.. -Spela spędza mniej czasu w łazience niż ty. Co ty makijaż sobie robisz, czy co?-załomotał pięścią w drzwi.

-Dobra już dobra, wychodzę, okej? -obmywam twarz zimną wodą i wychodzę z łazienki. Robert jest już ubrany i jak to się mówi, zwarty i gotowy. Szkoda, że jego entuzjazm nie udziela się mi. Zakładam moje buty do biegania, ubieram słuchawki i jestem już gotowy do wyjścia. Po chwili biegnę razem z Robertem po zaśnieżonym chodniku w Kranju. Mroźne powietrze wdziera mi się do nosa i tak przez drogi oddechowe, aż do płuc. Nie jest mi jednak zimno, mój organizm przyzwyczaił się już do takich temperatur. Jako skoczek narciarski musisz być odporny na zimno, niekiedy musisz stać kilkanaście minut na górze skoczni, czekając na oddanie skoku. Biegnę przed siebie nie myśląc o niczym, nie myśląc o niej. Po prostu biegnę, żadna myśl nie zaprząta mojej głowy. Jestem tylko ja, muzyka płynąca z moich słuchawek i ośnieżony chodnik pod moimi stopami. No i jest jeszcze Robi, który sobie truchta za mną. Biegniemy do parku, zawsze tam biegniemy, robimy rundkę wkoło stawu i wracamy. Ja dziś jednak wcale nie mam ochoty tam biec. Czas coś w końcu zmienić. Zmienić ten utarty schemat, zrobić coś spontanicznego. Powinienem skręcić w prawo, jednak tego nie robię. Ja biegnę prosto, a Robert biegnie tuż za mną. On już wie gdzie biegniemy. Nie protestuje, daje mi wolą rękę. Przyspieszam mój bieg, a mój towarzysz robi to samo. Po kilkunastu minutach jesteśmy na miejscu. Gdzie przychodzi skoczek narciarski, gdy ma problem? Na skocznie oczywiście. Nie jest to jakieś pierwsze lepsze miejsce. Nie. Dla mnie ta skocznia jest wyjątkowa. Może dlatego, że to właśnie ja ustanowiłem jej rekord? A może jednak dlatego, że od najmłodszych lat mnie fascynowała i nie widziałem dla siebie innej przyszłości, niż skakanie na nartach. Pamiętam minę moich rodziców, gdy im powiedziałem, że chcę skakać. Miałem wtedy dziesięć lat, a na ich twarzach pojawiło się przerażenie. Od tamtego czasu niewiele się zmieniło, za każdym razem, gdy żegnam się z rodzicami przed wyjazdem na zgrupowanie, widzę w ich oczach strach oraz troskę. To naturalne, że się o mnie martwią. Każdy rodzic martwi się o swoje dziecko.

Dobrze jednak, że Cene, mój młodszy brat, również skacze, dzięki temu ich troska rozdziela się na nas dwóch i tak jest łatwiej. Wchodzimy na teren skoczni i po chwili jesteśmy już na górze. Nikt się nie dziwi, widząc nas tutaj. Nikt nie zadaje zbędnych pytań. Ta skocznia to dla nas drugi dom. Siadamy na belce i wpatrujemy się w ten przepiękny widok. Robert wzdycha teatralnie, a mi chce się śmiać.

-Wiesz, że życie toczy się dalej?-pyta, a raczej stwierdza mój przyjaciel. Tym razem ja również wzdycham.

-Wiem.- mówię bez entuzjazmu. Nic więcej już nie mówi. Ta cisza wcale mi nie przeszkadzała. Nie jest to cisza z rodzaju tych krępujących. Nie. Z Robertem jest inaczej. Rozumiemy się bez słów i chyba właśnie dlatego się przyjaźnimy. Nagle zjawia się koło nas ktoś z obsługi.

-Musicie stąd iść, zaraz zacznie się trening naszych juniorów.- mówi mężczyzna. Schodzimy z belki i opuszczamy teren skoczni. Tym razem nie biegniemy, idziemy powoli, nie śpiesząc się. Myliłem się jednak, Robert dobrze wiedział, co mi pomoże. Czuję się zdecydowanie lepiej. I wiem, że to tylko chwilowe, ale lepsze to, niż nic. Wiem, że gdy znów zostanę sam, to wszystko wróci ze zdwojoną siłą. Jednak bieganie pomaga na złamane serce. Trochę to szalone, no ale jak widać, działa. Chwilowo, ale działa. Spacer mija nam bardzo szybko i już po chwili jesteśmy w moim mieszkaniu. Chcę włożyć klucz do zamka, ale uświadamiam sobie, że moje mieszkanie jest otwarte. Patrzę pytająco na Roberta, on robi zdziwioną minę, więc oboje wchodzimy do środka. To co tam zobaczyłem, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Co ja mówię, szybciej spodziewałbym się Gregora Schlierenzauera w samych gaciach, spacerującego sobie po moim mieszkaniu. Ale nie. W mojej kuchni urzęduje sobie nie kto inny, tylko żona mojego przyjaciela, Spela Kranjec. Robert wzrusza tylko ramionami i podchodzi do swojej żony, składając na jej ustach pocałunek. No dobra, teraz to oficjalnie, zaraz mnie zemdli od tych ich czułości. Zamykam drzwi wejściowe za sobą i wchodzę do kuchni. Spela przygotowała rosół. Zaraz. Rosół? Że taki z kury, z marcheweczką, makaronem i oczkami? Zaglądam do garnka i na mojej twarzy od razu pojawia się uśmiech. Słyszę jak w brzuchu mi burczy. Spela wyjmuje z szafki talerze do zupy, no typowa kobieta kurde no, pierwszy raz jest w mojej kuchni, a czuje się jakby była u siebie, i nalewa do nich zupy. Siadamy przy stole i bierzemy się za konsumpcję. Takiego dobrego rosołu, to nawet moja babcia nie robi. A musicie wiedzieć, że babcia Prevc gotuje nieziemsko.

-Robert, nie chcesz może mi jej pożyczać na weekendy? Bo wiesz, za taki rosół to ja oddam mój medal z mistrzostw świata z Predazzo. -Robert patrzy na mnie znad talerza.

-Musiałbyś co najmniej mi kryształową kulę oddać, no ale tak się składa, że jej nie masz. Więc nie.- Robię obrażoną minę i kontynuuję jedzenie zupki. Nagle do mieszkania z hukiem (znowu!!) wpada Jurij. I tym razem ma dwie torby ze sobą i bynajmniej nie takie z zakupami, a podróżne.

-Zostało dla mnie trochę zupy?-pyta na wydechu.

-Jasne, siadaj.-mówi Spela i nalewa mu zupy, gdy ten się gramoli na krzesło obok mnie.

-A ty co, wyjeżdżasz gdzieś?-pytam Jurija, i wskazuję na jego torby. Robi zakłopotaną minę i drapie się po głowie.

-Bo wiesz, ja ten.. wprowadzam się do ciebie- mówi zawstydzony, a ja już wiem, kto za tym wszystkim stoi. Posyłam piorunujące spojrzenie Robertowi, ale on patrzy się na mnie łagodnie, jakby chciał mi pokazać, że się o mnie martwi. Po zjedzeniu zupy Robert i Spela zostawiają nas samych. Wielkie dzięki, wiecie? Sam na sam z Tepesem. Zaraz mi tu panienki sprowadzi albo coś.

Za co? Ja się pytam, za co? Czym sobie zasłużyłem? Zaglądam do barku, w nadziei na utopienie smutków w butelce wódki, a tu pustki. A to podstępna żmija, zabrała mi całe moje zapasy!! Obrażony na cały świat, idę do mojej sypialni, w czasie gdy Jurij ogląda sobie jakieś tandetne gówno o wdzięcznym tytule „Warsaw Shore”. Biorę książkę z szafki nocnej i zaczynam czytać kolejny rozdział biografii Svena Hannavalda. Ten to dopiero miał trudne życie. Lektura tak mnie wciągnęła, że nie zauważyłem nawet kiedy zrobiła się dwudziesta druga. Nagle ktoś nieśmiało puka w drzwi mojej sypialni i po chwili w szparze pojawia się głowa Jurija. Nie wspomnę nawet o tym, że ma mokre włosy a odziany jest tylko w zielone bokserki. Co oni wszyscy z tym zielonym?!

-Peter, bo wiesz, ta kanapa jest taka niewygodna, a ty masz przecież małżeńskie łóżko.- patrzy na mnie błagalnym wzrokiem. Co ma moje małżeńskie łóżko, bo mojej kanapy? Nie, on chyba nie sądzi, że... Nie.

-Nawet o tym nie myśl, sam chciałeś, to teraz będziesz spał na kanapie!- niemal krzyczę, wizja dzielenia łóżka z Tepesem mnie przeraża.

-Ale Peter, proszę cię. -tutaj Jurij robi minę kota ze Sherka. Czuję, że mięknę pod tym jego spojrzeniem. -No nie bądź taki. Przecież wiesz, że jesteś moim najlepszym kumplem.

-No dobra, ale żeby mi to było pierwszy i ostatni raz.- uradowany Tepes pakuje się do mojego łóżka, a ja dopiero teraz zauważam, że w dłoni trzyma różowego jaśka. Zwariuję zaraz. Skołowany patrzę na przyjaciela, który już się wygodnie rozłożył w moim łóżku. Jak on się tylko wyprowadzi, tą pościel trzeba spalić. Biorę z szuflady moje czarne bokserki i idę wziąć prysznic. Gdy wracam do pokoju, on już sobie słodko śpi. I co gorsza chrapie. Robert, ja cię zabiję! Kładę się do łóżka, przykrywam kołdrą i gaszę lampkę. Zamykam już oczy i prawie jestem w krainie Morfeusza, gdy ten niewyżyty seksualnie pawian się do mnie przytula i mruczy mi przez sen coś o koteczkach? Kociczkach? Nieistotne... 

Robert zabiję cię.

__________________________________________________

A więc za nami już pierwszy rozdział. 

Nawet mi się podoba.

Kocham was robaczki :*
Zachęcam was do komentowania :*

Chciałabym was również zaprosić na bloga mojej przyjaciółki

>>TUTAJ<<

Buziaki :**

(Jutro już Igrzyska. Awwwwww)